Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nidzicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 lutego 2021 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Grzegorz Michalski

Protokolant: p.o. sekr. sąd. Aleksandra Ludwiczak

po rozpoznaniu w dniach: 30 września 2020 r., 26 października 2020 r., 30 listopada 2020 r., 11 stycznia 2021 r., 1 lutego 2021 r. i 22 lutego 2021 r.

przeciwko G. T. , urodzonemu w dniu (...) w N., s. H. i A. z domu K.,

obwinionemu o to, że :

w dniu 29 lipca 2019 roku około godziny 22:58 na odcinku drogi publicznej 604 pomiędzy miejscowościami G.-N. kierował pojazdem marki P., bdb, niedopuszczonym do ruchu,

tj. o czyn z art. 94 § 2 k.w.

I.  obwinionego G. T. uznaje za winnego tego, że w dniu 29 lipca 2019 r. w godzinach wieczornych, nie później niż o godz. 22:58 na odcinku drogi publicznej nr (...) pomiędzy miejscowościami M. a N. kierował samochodem osobowym marki P. (...), koloru zielonego, który to pojazd nie był wyposażony w wymagane obie tablice rejestracyjne, tj. wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z § 35 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych /Dz. U. z 2017 r., poz. 2355 z późn. zm./ i za to na podstawie tych przepisów wymierza mu karę grzywny w wysokości 200 /dwustu/ złotych,

II.  na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 119 § 1 k.p.w. zasądza od obwinionego G. T. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł /sto pięćdziesiąt/ tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 30 zł /trzydzieści/ tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł /sto dwadzieścia/ tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania.

ZARZĄDZENIE

1.(...),

2. (...);

3. (...)

N., dnia 23 lutego 2021 r.

sygn. akt II W 338/19

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego i ujawnionego na rozprawie głównej Sąd ustalił następujący stan faktyczny w sprawie:

G. T. w 2018 r. wstawił do warsztatu samochodowego prowadzonego przez P. L. (1) kilka samochodów osobowych, w tym m. in. samochód marki P. (...), koloru zielonego, który należy do jego córki. Samochód ten został zarejestrowany w N.. Samochody zostały wstawione do w/w warsztatu znajdującego się w m. M. w celu ich naprawy, przy czym samochód P. był na tyle sprawny technicznie, że mógł się poruszać. Na tle sposobu naprawy, w szczególności czasu jej trwania i rozliczeń finansowych powstał konflikt pomiędzy G. T. a P. L. (1), w wyniku którego G. T. postanowił odebrać wszystkie samochody z warsztatu prowadzonego przez P. L. (1). W tym celu w dniu 29 lipca 2019 r. udał się do m. M. lawetą wraz z synem A. T. i jeszcze innym mężczyzną, aby odebrać samochody. Samochody były przewożone lawetą za wyjątkiem samochodu marki P., koloru zielonego. Samochód ten został uruchomiony przez G. T. i tym samochodem G. T. podróżował w godzinach wieczornych, nie później jednak niż o godz. 22:58 na odcinku drogi publicznej nr (...) pomiędzy miejscowościami M. a N.. Wyjechał z posesji P. L. (1), następnie wjechał na drogę publiczną i kierował się w stronę N.. W tym dniu, w trakcie jazdy w/w samochód nie był wyposażony w obie tablice rejestracyjne. Powyższe zdarzenie obserwował P. L. (1) oraz jego żona P. L. (2), którzy byli naocznymi świadkami jak G. T. wyjeżdża z ich posesji przedmiotowym autem pozbawionym tablic rejestracyjnych, a następnie wjeżdża na drogę publiczną i odjeżdża w stronę N.. P. L. (1) postanowił zawiadomić Policję o fakcie kierowania przez G. T. samochodem bez tablic rejestracyjnych. Następnie P. L. (1) swoim samochodem udał się za G. T. i śledził przejazd G. T. aż do wysokości ul. (...) w N..

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów: notatka urzędowa /k. 1/, zeznania świadka Ł. Ł. /k. 52 - 52v/, zeznania świadka A. T. /k. 63v/, zeznania świadka P. L. (1) /k. 85 - 85v/, zeznania świadka P. L. (2) /k. 97 - 97v/, zeznania świadka J. K. /k. 97v/, fotografia dowodu rejestracyjnego pojazdu marki P. /k.101-102/, częściowo wyjaśnienia obwinionego G. T. /k. 51v-52v, 98/.

Podczas rozprawy obwiniony nie przyznał się do zarzuconego mu wykroczenia. Wskazał, iż wstawił samochody osobowe do warsztatu prowadzonego przez P. L. (1) w m. M., jednak powstał między nimi konflikt na tle sposobu naprawy i zdecydował się zabrać samochody. W tym celu udał się lawetą wraz z synem do m. M. i lawetą w dniu 29 lipca 2019 r. przewieźli wszystkie samochody, w tym m. in. samochód P. koloru zielonego. Obwiniony zaprzeczył, aby 29 lipca 2019 r. kierował przedmiotowym samochodem marki P. po drodze publicznej. Przyznał, że samochód ten w dniu 29 lipca 2019 r. nie był wyposażony w tablice rejestracyjne. Samochód ten zdjęto z lawety i pozostawiono na przydrożnym parkingu na wysokości ul. (...) w N., albowiem G. T. zależało, aby przewieźć tego dnia wszystkie samochody od P. L. (1). P. (...) G. T. pozostawił na parkingu i udał się do m. M. po resztę pojazdów. Następnie wrócił po niego lawetą i lawetą zawiózł go na teren swej posesji.

Sąd zważył co następuje:

Uwzględniając przeprowadzone w sprawie dowody Sąd uznał, iż potwierdzają one sprawstwo i winę obwinionego G. T. w odniesieniu do przypisanego mu ostatecznie wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z § 35 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych /Dz. U. z 2017 r., poz. 2355 z późn. zm./, polegającego na tym, że w dniu 29 lipca 2019 r. w godzinach wieczornych, nie później niż o godz. 22:58 na odcinku drogi publicznej nr (...) pomiędzy miejscowościami M. a N. kierował samochodem osobowym marki P. (...), koloru zielonego, który to pojazd nie był wyposażony w wymagane obie tablice rejestracyjne. Przeprowadzone w sprawie dowody nie dały natomiast podstaw do uznania obwinionego winnym zarzuconego mu we wniosku o ukaranie wykroczenia polegającego na tym, że w dniu 29 lipca 2019 roku około godziny 22:58 na odcinku drogi publicznej 604 pomiędzy miejscowościami G. - N. miał kierować pojazdem marki P., bdb, niedopuszczonym do ruchu, tj. czynu zakwalifikowanemu przez oskarżyciela publicznego we wniosku o ukaranie z art. 94 § 2 k.w.

Ustalając stan faktyczny w sprawie i odtwarzając przebieg wydarzeń z dnia 29 lipca 2019 r. Sąd oparł się przede wszystkim na osobowych źródłach dowodowych w postaci zeznań świadków P. L. (1) oraz P. L. (2). Zeznania tych świadków stanowiły podstawę przypisania obwinionemu sprawstwa i winy wykroczenia z art. 97 k.w. w zw. z § 35 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych /Dz. U. z 2017 r., poz. 2355 z późn. zm./. Świadkowie ci jednoznacznie i bez żadnych wątpliwości opisali sposób odbioru samochodów przez G. T. z ich posesji, a także w sposób jasny, spójny, racjonalny opisali w jaki sposób G. T. wyjechał autem z ich posesji, jak poruszał się po drodze publicznej, a także potwierdzili fakt, iż samochód osobowy, którym kierował nie miał obu tablic rejestracyjnych. Zeznania tych świadków były jednoznaczne, logiczne i przekonywujące. Sąd uznał je za prawdziwe i przyznał im walor wiarygodności. W ocenie Sądu na wiarygodność tych zeznań nie rzutuje fakt, iż G. T. i P. L. (1) stali się stronami konfliktu o sposób i rozliczenie naprawy. Niewątpliwym jest, iż P. L. (1) zgłaszając na Policję fakt kierowania przez obwinionego samochodem pozbawionym tablic rejestracyjnych chciał, aby obwiniony poniósł tego konsekwencje prawne. Niewątpliwym jest, iż działał tak właśnie z powodu sporu jaki powstał między nim a obwinionym. Jednak w świetle zeznań P. L. (1), w świetle zeznań jego żony oraz mając na uwadze, iż P. L. (1) od razu zawiadomił o tym Policję i śledził pojazd G. T., a następnie wskazywał Policjantom na fakt kierowania przez obwinionego tym autem i miejsce postoju, niewątpliwym w ocenie Sądu pozostaje, iż G. T. dał powody do zgłoszenia tego faktu na Policję, albowiem rzeczywiście tym samochodem bez tablic rejestracyjnych kierował. Nadto świadek P. L. (1) widział, jak G. T. kieruje przedmiotowym autem po drodze publicznej bez tablic rejestracyjnych, albowiem jechał za nim od swej posesji aż do N., i zrelacjonował to w rozmowie telefonicznej Policji. Zatrzymał specjalnie patrol Policji w m. R. i poinformował Policjantów, iż obwiniony parkuje pojazd na przydrożnym parkingu. W tym zakresie zeznania świadka L. znajdują potwierdzenie w zeznaniach świadka Ł. Ł. /k. 52v/

Świadkowie Ł. Ł. i J. K. nie byli świadkami kierowania przez obwinionego po drodze publicznej. Przybyli dopiero na parking, gdzie stał już unieruchomiony pojazd marki P. (...). Stad ich zeznania nie mogły być podstawą bezpośrednich ustaleń w zakresie sprawstwa i winy przypisanego obwinionemu wykroczenia. Jednak świadek Ł. Ł. potwierdził, iż na parkingu zastano przedmiotowy samochód bez tablic rejestracyjnych. Jako niewiarygodne Sąd uznał zeznania złożone przez świadka A. T.. W ocenie Sądu na prawdziwości i wiarygodności tych zeznań zaważyły relacje rodzinne łączące obwinionego ze świadkiem. Zeznania te były ogólnikowe. Nie przekonują Sądu te zeznania w tym zakresie, iż przyczyną pozostawienia samochodu P. na przydrożnym parkingu w N. była konieczność przewiezienia pozostałego jeszcze (...), albowiem pozostawienie auta u mechanika L. groziło uszkodzeniem samochodu. Skoro auta były wstawione w warsztacie mechanika L. przez kilkanaście miesięcy, to pozostawienie jednego z nich przez jeszcze kilka godzin, ewentualnie dzień, nie mogło stwarzać takiego zagrożenia, które rodziłoby konieczność zdejmowania auta z lawety już pod samą N., a więc przed miejscem docelowym. Rzekome zdjęcie auta z lawety jedynie przedłużyłoby cały proces przewożenia aut /zdjęcie z lawety, powrót po j., odwiezienia j. do N., powrót po P., załadowanie P., powrót z P./. W ocenie Sądu przyczyna zatrzymania auta na przydrożnym parkingu była zupełnie inna, albowiem obwiniony zorientował się, iż może zostać zatrzymany przez Policję i postanowił zjechać z drogi publicznej.

Wyjaśnienia obwinionego G. T. Sąd uznał za prawdzie jedynie w części, tj. w tym zakresie, w którym obwiniony opisał okoliczności towarzyszące wstawieniu samochodów do warsztatu P. L. (1), konfliktu między nimi na tle rozliczeń oraz tego, iż w dniu 29 lipca 2019 r. samochód marki P. (...) zielony nie był wyposażony w tablice rejestracyjne. Przyznał to sam obwiniony na rozprawie /k. 51v/, potwierdzają to zeznania świadka Ł. Ł. i notatka urzędowa z k. 1. W pozostałej części Sąd wyjaśnienia obwinionego uznał za nieprawdziwe. Nieprzyznanie wiarygodności wyjaśnieniom w tej części było konsekwencją ich niespójności i nielogiczności, a także sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, w tym w szczególności z zeznaniami P. L. (1) i P. L. (2). W ocenie Sądu wersja podawana przez obwinionego jest obranym przez niego sposobem uniknięcia odpowiedzialności. Wyjaśnienia obwinionego były nielogiczne w tym zakresie, kiedy utrzymywał, iż zdjął z lawety P. na ul. (...) w N., aby czym prędzej wrócić do M. po ostatni samochód. Skoro obwinionemu zależało na czasie, to szybciej byłoby zawieźć lawetą P. do miejsca docelowego i wrócić do M.. Kolejne rozładowanie na przydrożnym parkingu tylko spowolniłoby cały proces.

Zgodnie z art. 97 k.w. uczestnik ruchu lub inna osoba znajdująca się na drodze publicznej, w strefie zamieszkania lub strefie ruchu, a także właściciel lub posiadacz pojazdu, który wykracza przeciwko innym przepisom ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym lub przepisom wydanym na jej podstawie, podlega karze grzywny do 3000 złotych albo karze nagany. Przedmiotem ochrony tego przepisu jest bezpieczeństwo i porządek ruchu drogowego. Wobec treści art. 97 k.w. trzeba przyjąć, ze możliwe jest wyczerpanie znamion ujętego w tym przepisie wykroczenia, także wówczas, gdy doszło do naruszenia unormowań rangi podustawowej /zob. R.A. S., Wykroczenia drogowe, 2011, s. 590 i n./. Dyspozycja tego artykułu ma charakter typowo blankietowy, tzn, że dopełnienia znamion wykroczenia należy szukać w innych aktach prawnych określających zachowania godzące w bezpieczeństwo lub porządek ruchu. Na gruncie niniejszej sprawy, zachowanie obwinionego naruszyło normę art. 35 ust. 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury i Budownictwa z dnia z dnia 11 grudnia 2017 r. w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów oraz wymagań dla tablic rejestracyjnych /Dz. U. z 2017 r., poz. 2355 z późn. zm., który to przepis nakłada obowiązek umieszcza na pojeździe tablicy rejestracyjnej z przodu i z tyłu w miejscach konstrukcyjnie do tego przeznaczonych, z wyjątkiem przyczep, ciągników rolniczych, motocykli i motorowerów, na których tablicę umieszcza się tylko z tyłu. „Droga publiczna” to droga zaliczona do jednej z kategorii dróg, z której może korzystać każdy, zgodnie z jej przeznaczeniem, z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w ustawie o drogach publicznych lub innych przepisach szczególnych. Dla dokonania wykroczenia z art. 97 k.w. ustawodawca nie przewiduje konieczności wystąpienia określonego skutku, np. w postaci zagrożenia bezpieczeństwa ruchu drogowego lub spowodowania utrudnienia w ruchu. Jest to więc wykroczenie formalne /zob. W. Jankowski, w: T. Grzegorczyk, Kodeks wykroczeń, 2013, s. 491 - 492; B. Kurzępa, Kodeks wykroczeń, 2008, s. 385/.

Wymierzając obwinionemu karę Sąd kierował się dyrektywami wymiaru kary z art.33 k.w. Sąd brał zatem pod uwagę przy wymiarze kary stopień zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i cele kary w zakresie społecznego oddziaływania, a także cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma ona osiągnąć w stosunku do obwinionego. Sąd wziął także pod uwagę charakter i okoliczności czynu, a także właściwości, warunki osobiste i majątkowe sprawcy. Nie można tracić z pola widzenia, że obwiniony był świadom faktu, iż samochód nie jest wyposażony w tablice rejestracyjne, a mimo to zdecydował się nim kierować i uczestniczyć w ruchu drogowym po drodze publicznej. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę, iż odcinek na którym poruszał się obwiniony był niedługi, a nadto kierowanie autem bez tablic rejestracyjnych nie stworzyło zagrożenia dla bezpieczeństwa w ruchu. W świetle powyższego Sąd, uznając obwinionego G. T. za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu, wymierzył obwinionemu karę grzywny w wysokości 200 złotych. Zdaniem Sądu orzeczona kara jest adekwatna do stopnia zawinienia i społecznej szkodliwości czynu i spełnia cele w zakresie prewencji szczególnej, jak i ogólnej, której zadaniem jest kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa i utwierdzanie jego prawidłowych postaw wobec prawa oraz nie przekracza ona zdolności finansowych sprawcy. Kara w takiej wysokości będzie stanowić dla obwinionego dolegliwość o charakterze represyjno - wychowawczym zapobiegającym w przyszłości ponownemu łamaniu przez obwinionego porządku prawnego.

Orzekając o kosztach, Sąd kierował się normą art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych i art. 119 § 1 k.p.w. i zasądził od obwinionego G. T. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 150 zł tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 30 zł tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków postępowania. Obwiniony jest zatrudniony, osiąga systematyczne wynagrodzenie z którego jest w stanie ponieść koszty sądowe.

Z powyższych racji i na podstawie powołanych przepisów orzeczono jak w sentencji.

ZARZĄDZENIE

1) (...),

2) (...),

3) (...).

N., dnia 18 marca 2021 r.