Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Nidzicy

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 września 2017 r.

Sąd Rejonowy w Nidzicy I Wydział Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący:	SSR Elżbieta Gembicka
Protokolant:	starszy sekretarz sądowy Anna Soboń-Kuklińska

po rozpoznaniu w dniu 5 września 2017 r. w Nidzicy

sprawy z powództwa Zakład (...),,E. K.''

(...). w K.

przeciwko M. P.

o zapłatę

powództwo oddala.

Sygn. akt I C 28/17 upr.

UZASADNIENIE

Powód Zakład (...)” (...) z siedzibą w K. wniósł pozew o zasądzenie od pozwanego M. P. kwoty 2.979,81 zł wraz z ustawowymi odsetkami liczonymi od dnia 26 września 2015 r. do dnia zapłaty. Ponadto powód wniósł o zasądzenie kosztów procesu, w tym także kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu żądania powód wskazał, że dnia 31 lipca 2014 roku zawarł z Gminą K. umowę na dostawę i dystrybucję ciepła, która była wynikiem postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w trybie z wolnej ręki. W § 2 umowy określono jako przedmiot umowy dostawę i dystrybucję ciepła do budynków wymienionych w załącznikach nr 1 i 2 do przedmiotowej umowy. Ciepło miało zostać dostarczone od pierwszego roku obowiązywania umowy do budynków wskazanych w załącznikach, w tym również do budynku znajdującego się przy ul. (...), w którym mieszka powód.

W związku z powyższym powód wzywał pozwanego do podpisania umowy o zaopatrzenie w energię cieplną. Dnia 27 lutego 2015 roku powód wezwał pozwanego ostatecznie do podpisania umowy, które okazało się bezskuteczne. Powód mając na uwadze fakt niepodpisania przez pozwanego umowy o dostarczenie ciepła obciążył go notą nr (...)z dnia 11 września 2015 roku. Wysokość opłaty z tytułu bezumownego pobierania energii cieplnej powód ustalił na podstawie § 46 ust 1 Rozporządzenia Ministra Gospodarki w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń z tytułu zaopatrzenia w ciepło z dnia 17 września 2010 roku jako pięciokrotność ceny netto. Pisma wzywające pozwanego do zapłaty w/w kwot okazały się bezskuteczne.

Pozwany M. P. w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa oraz o zasądzenie kosztów procesu według norm przepisanych.

W uzasadnieniu odpowiedzi na pozew wskazał, że w dniu 30 kwietnia 2015 roku z powodu wypowiedzenia z dnia 06 marca 2015 roku wygasła jego umowa o dostawę ciepła, która została zawarta z Zakład (...)w K.. Od tego momentu sam dba o ciepło w swoim mieszkaniu, zaś na odłączenie się od zbiorczej instalacji posiada stosowną zgodę mieszkańców. W związku z powyższym nie korzysta z sieci ciepłowniczej obsługiwanej przez powoda.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 25 czerwca 1998 roku pomiędzy Zakładem (...)w K. a M. P. została zawarta umowa o dostawę energii cieplnej na czas nieokreślony.

W dniu 31 lipca 2014 roku w wyniku udzielenia zamówienia publicznego w trybie z wolnej ręki pomiędzy Gminą K. a Zakładem (...)” (...) w K. została zawarta umowa nr (...)na dostawę i dystrybucję ciepła do budynków wymienionych w załącznikach nr 1 i 2 umowy.

Zgodnie z art. § 2 powyżej wskazanej umowy przedmiotem jej jest dostawa i dystrybucja ciepła do budynków wymienionych w załącznikach nr 1 i 2 do niniejszej umowy. W załącznikach została wskazana nieruchomość przy ul. (...), w której mieszka pozwany M. P.. W § 8 strony uzgodniły wynagrodzenie za 1 metr kwadratowy powierzchni na kwotę 3,39 zł miesięcznie i taką ilość energii cieplnej wykonawca zobowiązał się dostarczać, zaś zamawiający zobowiązał się zapłacić wynagrodzenie z tego tytułu. W pkt 3 § 8 umowy została przez strony przewidziana sytuacja zmniejszenia powierzchni w przypadku zawierania umów o dostarczenia ciepła bezpośrednio pomiędzy wykonawcą a właścicielami, użytkownikami nieruchomości ogrzewanych.

W dniu 30 grudnia 2014 roku odbyła się sesja Rady Gminy K., podczas której poruszona została kwestia dostarczenia energii cieplnej przez spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w K.. Wójt Gminy K. J. J. wyjaśniał, że każdy z odbiorców dobrowolnie zdecyduje o tym, czy będzie korzystał z ciepła dostarczonego z kotłowni czy też zorganizuje sobie to we własnym zakresie. Wskazał także na konieczność rozwiązania umów z dotychczasowym dostawcą ciepła przed zawarciem umowy z kolejnym.

Pismem z dnia 6 marca 2015 r. pozwany M. P. wypowiedział umowę z dnia 25 czerwca 1998 r. o dostawę energii cieplnej zawartą z Zakładem (...)w K. i poinformował, że po sezonie grzewczym 2014/2015 dokona odłączenia od sieci grzewczej centralnego ogrzewania mieszkania nr (...) - stanowiącego jego własność - usytuowanego w budynku przy ul. (...) w K.. Do przedmiotowego pisma pozwany załączył listę mieszkańców budynku położonego przy ul. (...) wyrażających zgodę na powyższe.

W dniach 27 lutego 2015 roku i 20 marca 2015 r. powód wezwał pozwanego do podpisania z nim umowy o dostarczenie energii cieplnej.

W odpowiedzi pozwany podniósł, że nie ma podstaw do zarzucania mu nielegalnego poboru ciepał, bowiem posiada on ważną aktualną umowę z Zakładem (...)w K., ponadto nigdy nie deklarował chęci podpisania umowy z powodem.

Po wygaśnięciu umowy na dostarczenie ciepła pozwany w maju 2015 roku odłączył swój lokal od sieci zbiorczej c.o. Odłączenia grzejników i zaślepienia otworów pozwany sam dokonał.

Powód w dniu 11 września 2015 r. wystawił na pozwanego notę obciążeniową nr (...)r. na kwotę 2.979,81 zł tytułem nielegalnego poboru ciepła za okres lipiec-wrzesień 2015 r. przyjmując za podstawę stawki pięciokrotność ceny netto – 16.95 zł.

Powód pismem z dnia 12 października 2015 roku wystosował do pozwanego ostateczne przedsądowe wezwanie do zapłaty którym wezwał pozwanego do zapłaty kwoty 2.979,81 zł.

Powód pismem z dnia 07 grudnia 2015 roku złożył podanie do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w N. o skontrolowanie instalacji centralnego ogrzewania w lokalu mieszkalnym położonym przy ul. (...). W wyniku przeprowadzonej kontroli inspektorzy PINB żadnych nieprawidłowości w odłączeniu urządzeń od sieci zbiorczej nie wykryli.

Dowody: umowa nr (...)z dnia 31 lipca 2014 roku [k. 11-13]; wykaz budynków [k. 13v-14]; wezwanie do podpisania umowy [k. 15]; ostateczne wezwanie do podpisania umowy oraz zapłaty [k. 18-19]; nota obciążeniowa nr (...) z dn. 11 września 2015 r. [k. 21]; przedsądowe wezwanie do zapłaty – ostateczne – [k. 23]; aneksy do umowy z dnia 31 lipca 2014 roku [k. 25-28]; dokumenty z akt I C 363/15 vide: zgoda na odłączenie się od instalacji c.o. i fotografie [k. 46]; protokół z sesji Rady Gminy [k. 47-49]; podanie pozwanej do (...) w N. [k. 75];

Sąd zważył co następuje:

Powództwo powyższe nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 353 § 1 kc zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

W ocenie Sądu powód nie udowodnił przysługującego mu roszczenia. Zgodnie z ogólną zasadą wskazaną w art. 6 kc ciężar udowodnienia faktu spoczywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki prawne. Jeżeli materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie daje podstawy do dokonania odpowiednich ustaleń faktycznych w myśl twierdzeń jednej ze stron, sąd musi wyciągnąć ujemne konsekwencje z braku udowodnienia faktów przytoczonych na uzasadnienie żądań lub zarzutów. Należy to rozumieć w ten sposób, że strona, która nie przytoczyła wystarczających dowodów na poparcie swych twierdzeń, ponosi ryzyko niekorzystnego dla siebie rozstrzygnięcia, o ile ciężar dowodu co do tych okoliczności na niej spoczywał (wyrok SA we Wrocławiu z 18 stycznia 2012 r., I ACa 1320/2011, SIP nr 1108777, Lexis.pl nr 3050739).

W niniejszej sprawie podstawą dochodzonego przez powoda roszczenia jest umowa z dnia 31 lipca 2014 r. zawarta pomiędzy powodem a Gminą K.. W jej treści wyraźnie zostało wskazane, że odbiorcą energii cieplnej jest zamawiający czyli Gmina K.. W umowie założono, o czym stanowi § 8 pkt 2, że najpóźniej do 1 października 2015 r. zostaną rozwiązane wszelkie umowy z właścicielami, użytkownikami nieruchomości o dostarczenie i sprzedaż ciepła przez dotychczasowego dostawcy. Wnioskować z tego należy, że umowa z dnia 31 lipca 2014 roku ma moc wiążącą tylko w stosunku do powódki i Gminy K., a żadne postanowienie umowne nie uprawnia jej do dochodzenia należności od pozwanego, który do dnia 30 kwietnia 2015 r. nie miał rozwiązanej umowy z (...) w K. i nie miał podpisanej umowy z powodem.

Umowę z (...) powód wypowiedział z dniem 30 kwietnia 2015 r. Zatem od dnia 1 maja 2015 r. pozwany M. P. nie miał podpisanej żadnej umowy na dostawę energii cieplnej. Obowiązujące przepisy prawa nie zakazują mu bowiem ogrzewać mieszkania we własnym zakresie, nie korzystając z sieci ciepłowniczej. Biorąc pod uwagę słowa wójta J. J., które padły na sesji Rady Gminy w K. odnośnie dostawy energii cieplnej, dokonał wyboru i zainstalował własny system ogrzewania.

W przedmiotowej sprawie Sąd nie doszukał się również podstawy, która sugerować by mogła, że pozwany w sposób nielegalny pobierał od powoda energie cieplną – które to zachowanie powoda rzutować by mogło na obciążenie go opłatą za bezumowne pobieranie energii cieplnej.

Według art. 140 kc, w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą.

A zatem, przepis art. 140 kc statuuje własność jako rzeczowe prawo podmiotowe stanowiące najszerszą, prawną formę korzystania z rzeczy. Zgodnie z uchwałą Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1997 roku, właścicielowi wolno czynić ze swoją rzeczą wszystko, co nie jest zabronione przez ustawy, zasady współżycia społecznego i co nie pozostaje w sprzeczności ze społeczno – gospodarczym przeznaczeniem prawa (vide: III CZP 36/97).

W poruszonym zagadnieniu istotne znaczenia miała natomiast kwestia zgody wspólnoty mieszkaniowej na odłączenie się pozwanego od instalacji centralnego ogrzewania, co znajduje uzasadnienie w treści uchwały Sądu Najwyższego z dnia 28 sierpnia 1997 roku wydanej w sprawie o sygn. akt III CZP 36/97 publik. OSNC 1998/1/4.

W tym zakresie pozwany przedstawił niezbędne dokumenty w tym listę podpisaną przez prawie wszystkich (z wyjątkiem 3) właścicieli mieszkań w budynku położonym przy ul. (...) w K., na odłączenie od instalacji centralnego ogrzewania mieszkania nr (...) stanowiącego własność pozwanego.

Ponadto odnosząc się do sfery dowodowej, stwierdzić należy, że nie ma podstaw do przyjęcia, że w okresie od 1 maja 2015 r. korzystał on z energii dostarczonej przez powoda, bowiem powód w tym zakresie nie przedstawił żadnych dowodów w postaci konkretnych pomiarów, wyliczeń, które wskazywałby, że w mieszkaniu pozwanego następował pobór ciepła oraz ogólnie nie wykazał kiedy zakończył się sezon grzewczy.

W konsekwencji po stronie pozwanego w chwili wnoszenia powództwa nie istniała żadna umowna podstawa, która nakładałaby na niego obowiązek do zapłaty dochodzonej pozwem należności głównej, odsetek oraz opłaty naliczonej za nielegalny pobór energii cieplnej co uzasadniało by wystawienie not obciążeniowych przez powoda.

Na marginesie wskazać należy, że Sąd procedował sprawę z udziałem stron w podobnym zakresie z tą różnicą, iż powód dochodził zapłaty za energię cieplną za okresy wcześniejsze (vide akta(...)). Przedmiotowa sprawa zakończyła się wydaniem wyroku z dnia 15 listopada 2016 r. oddalającego w całości roszczenie. Ponadto przedmiotowa sprawa była również bada przez Sąd odwoławczy tj. Sąd Okręgowy w Olsztynie IX Wydział Cywilny Odwoławczy (Sygn. akt (...)), który wyrokiem z dnia 16 czerwca 2017 roku oddalił apelację powoda.

Reasumując podkreślić należy, iż pozwany do końca kwietnia 2015 roku związany był umową z Zakładem (...)w K., a żadna umowa pomiędzy stronami postępowania nie została zawarta.

Z powyższych względów Sąd powództwo oddalił.

Z uwagi na to, że pozwany, który wniósł o zwrot kosztów procesu, nie wskazał jakie koszty poniósł, Sąd nie orzekał o ich zasądzeniu.